فرشی از جنس قالی است که معمولاً در اندازه کوچک بافته می‌شود. گبه پرزهای بلند دارد و در بافت آن شمار پود بیشتری به کار می‎رود که تاثیر چشمگیری بر نرمی گبه می‎گذارد. تعداد پود برخی از گبه‌ها گاهی از سه تا هشت پود در هر رج و بلندی پرزها گاهی تا یک سانتی متر هم می‌رسد. در بافت‌ گبه که‌ به‌ وسیله ی پشم خود رنگ‌ِ مخلوط با موی بز انجام میشود، تفکیک رنگ‌ از‌اهمیت فوق العاده‌ زیادی‌ برخوردار است‌ و در واقع‌ اولین مرحله ی کار گبه بافی‌ را تشکیل‌میدهد و طی آن، دست‌ اندر کاران ،ابتدا پشمی را که‌ از دامهای خودشان تامین شده و یا‌(در صورتی‌ که‌ خانواده‌ فاقد دام باشد) از سایر دامداران، دامپروران و عشایر خریداری‌‌گردیده، به‌ نسبت نوع رنگی که‌ دارند کاملا تفکیک و پس‌ از شتشو، توسط‌ زنان و دختران و‌به وسیله ی دوک‌های کوچک‌ و قابل‌ حمل ریسیده و تابیده میشود. گاهی‌ نیز موی بزهای‌عدنی‌ و پاکستانی‌ را که‌ از تنوع رنگ‌ فوق العاده‌ زیادی‌ برخوردار است‌ با پشم گوسفند‌مخلوط نموده‌ و به‌ عنوان تار یا جهت دوخت‌ سجافها مورد استفاده‌ قرار می‌دهند.زمینه ی گبه های تولیدی مناطق مختلف ایران اکثرا دارای رنگ‌های روشن‌ نظ‌یر سفید، کرم‌یا شیری است‌ و نقوش به‌ رنگ‌های مشکی، قهوه یی‌، حنایی‌ و... میباشد. گبه با کمک دارهای‌قالیبافی‌ افقی و به‌ شیوه ی قالی‌ بافته میشود و بافندگان برای ایجاد نقوش بر روی‌‌فرآورده‌های خود در حین بافت‌ از نقشه استفاده‌ نمیکنند و اکثرا به‌ طور ذهنی به‌ این‌ کار‌میپردازند و بیشتر آنان یک‌ یا چند طرح خاص را در ذهن‌ داشته و در بافت‌ آن دارای مهارت‌ ‌هستند و لی‌ به‌ طور کلی نقش اصلی گبه های ایرانی‌ را یک‌ مربع‌ مستطیل و یک‌ ردیف‌ لوزی‌‌در وسط‌ آن تشکیل می‌دهد که‌ رئوس هر یک‌ از لوزی‌ها، به‌ رئوس لوزی‌های دیگر متصل‌است‌ و علاوه‌ بر این‌، استفاده‌ از نقوش بوته‌ جقه و‌گلهای مختلف به‌ طریقه ی هندسی‌ نیز جای خاصی در گبه های تولیدی توسط‌ عشایر،‌روستانشینان و بافندگان شهری دارد و در مجموع می‌توان گفت وجه‌‌مشترک تمامی‌ گبه های ایرانی‌، گونه‌ یی‌ نقش پردازی‌ سنتی است‌ که‌ طی هزاران سال‌پرورش‌ یافته است.